Συνεθιζε δε εν τω νομιζειν μηδεν προς ημας ειναι τον θανατον επει παν αγαθον και κακον εν αισθησει: στερησις δε εστιν αισθησεως o θανατος. Οθεν γνωσις ορθη του μηθεν ειναι προς ημας τον θανατον απολαυστον ποιει το της ζωης θνητον, ουκ απειρον προστιθεισα χρονον, αλλα τον της αθανασιας αφελομενη ποθον. Ουθεν γαρ εστιν εν τω ζην δεινον τω κατειληφοτι γνησιως το μηδεν υπαρχειν εν τω μη ζην δεινον. Ωστε ματαιος ο λεγων δεδιεναι τον θανατον ουχ οτι λυπησει παρων, αλλ’ οτι λυπει μελλων. Ο γαρ παρον ουκ ενοχλει, προσδοκωμενον κενως λυπει. Το φρικωδεστατον ουν των κακων o θανατος ουθεν προς ημας, επειδηπερ οταν μεν ημεις ωμεν, ο θανατος ου παρεστιν, οταν δε ο θανατος παρη, τοθ’ ημεις ουκ εσμεν.


La traduzione è visibile ai soli utenti Registrati