Πολις εστι της Λεσβου νησου, Μυτιληνη, μεγαλη και καλη. Ποταμοι και γεφυραι ζεστου και λευκου λιθου την πολιν καλλυνουσιν. Ου πορρω της Μυτιληνης αγρος εστι πλουσιου ανδρος και ευρειαι νομαι. Εν τοις αγροις αιπολος, Λαμων το ονομα, νεμει τας αιγας, και ποτε θαυμαστον βλεπει· αιξ πολλακις τον αρτιγεννητον εριφον απολειπει και τρεχει εις δρυμον, και ειτα μετ' ολιγον χρονον επανερχεται. Ο αιπολος τας καταδρομας της αιγος φυλασσει και τω δρυμω πλησιαζει· ευρισκει δε παιδιον αρρεν. Η μεν αιξ αντι του εριφου το παιδιον τρεφει, το δε βρεφος το γαλα ως εκ της μητρος ελκει. Θαυμαζει μεν ουν μαλιστα ο αιπολος το πραγμα και τα σπαργανα του βρεφους μαλα πολυτελη γαρ εστιν. Πλησιον δε του παιδιου και πορπην χρυσην ευρισκει και ξιφιδιον ελεφαντοκωπον. Και πρωτον μεν τα γνωρισματα αφαιρειν βουλεται και καταλειπειν το παιδιον ειτα δε αισχυνεται και οικαδε κομιζει· η δε γυνη το παιδιον ασμενως δεχεται, και τρεφει ως ιδιον υιον.


La traduzione è visibile ai soli utenti Registrati