Le versioni di greco di Luciano e le traduzioni in italiano

Δυο γυναικες λαβομεναι ταιν χεροιν ειλκον με προς εαυτην εκατερα μαλα βιαιως και καρτερως· μικρου γουν με διεσπασαντο προς αλληλας φιλοτιμουμεναι· και γαρ και αρτι μεν αν η ετερα επεκρατει και παρα μικρον ολον ειχε με, αρτι δ' αν αυθις υπο της ετερας ειχομην. Εβοων δε προς αλληλας εκατερα, η μεν ως αυτης οντα με κεκτησθαι βουλοιτο, η δε ως ματην των αλλοτριων αντιποιοιτο. Ην δε η μεν εργατικη και ανδρικη και αυχμηρα την κομην, τω χειρε τυλων αναπλεως, διεζωσμενη την εσθητα, τιτανου καταγεμουσα, οιος ην ο θειος οποτε ξεοι τους λιθους· η ετερα δε μαλα ευπροσωπος και το σχημα ευπρεπης και κοσμιος...

Εγω εδεομην της Παλαιστρας πτερωσαι καμε και χρισασαν εξ εκεινου του φαρμακου εασαι πετεσθαι με· ηβουλομην γαρ πειρα μαθειν ει μεταμορφωθεις εκ του ανθρωπου και την ψυχην ορνις εσομαι. Η δε το δωματιον υπανοιξασα κομιζει την πυξιδα. Εγω δε σπευδων ηδη, αποδυσας, χριω ολον εμαυτον, και ορνις μεν ου γινομαι ο δυστυχης, αλλα μοι ουρα οπισθεν εξηλθε, και οι δακτυλοι παντες ωχοντο ουκ οιδ' οποι· ονυχας δε τους παντας τεσσαρας ειχον, και τουτους ουδεν αλλο η οπλας, και μοι αι χειρες και οι ποδες κτηνους ποδες εγενοντο, και τα ωτα δε μακρα και το προσωπον μεγα. Επει δε κυκλω περιεσκοπουν, εμαυτον εωρων...

Δεινον γε η αγνοια και πολλων κακων ανθρωποις αιτια, ωσπερ αχλυν τινα καταχεουσα των πραγματων και την αληθειαν αμαυρουσα και τον εκαστου βιον επηλυγαζουσα. Εν σκοτω γουν πλανωμενοιξ παντες εοικαμεν, μαλλον δε τυφλοις ομοια πεπονθαμεν, τω μεν προσπταιοντες αλογως, το δε υπερβαινοντες, ουδεν δεον, και το μεν πλησιον και παρα ποδας ουχ ορωντες, το δε πορρω και παμπολυ διεατηκος ως ενοχλουν δεδιοτες· και ολως εφ' εκαστου των πραττομενων ου διαλειπομεν τα πολλα ολισθαινοντες. Τοιγαρτοι μυριας ηδη τοις τραγωδοδιδασκαλοις αφορμας εις τα δραματα το τοιουτο παρεσχηται, τους Λαβδακιδας και τους Πελοπιδας...

Υμεις γαρ μοι δοκειτε τους μεν περι φιλιας λογους αμεινον αλλων αν ειπειν δυνασθαι, ταργα δε αυτης ου μονον ου κατ' αξιαν των λογων εκμελεταν, αλλ' αποχρη υμιν επαινεσαι τε αυτην και δειξαι ηλικον αγαθον εστιν εν δε ταις χρειαις προδοντες τους λογους δραπετευετε ουκ οιδ' οπως εκ μεσων των εργων. Και οποταν υμιν οι τραγωδοι τας τοιαυτας φιλιας επι την σκηνην αναβιβασαντες δεικνυωσιν επαινειτε και επικροτειτε και κινδυνευουσιν αυτοις υπερ αλληλων οι πολλοι και επιδακρυετε, αυτοι δε ουδεν αξιον επαινου υπερ των φιλων παρεχεσθαι τολματε, αλλ' ην του φιλος δεηθεις τυχη, αυτικα μαλα ωσπερ τα ονειρατα...

Ουπω σταδιον ανεληλυθειν και η Σεληνη γυναικειαν φωνην προιεμενη, «Μενιππε», φησιν, «ουτως οναιο, διακονησαι μοι τι προς τον Δια». «Λεγοις αν», ην δ' εγω· «βαρυ γαρ ουδεν, ην μη τι φερειν δεη». «Πρεσβειαν», εφη, «τινα ου χαλεπην και δεησιν απενεγκε παρ' εμου τω Διι· απειρηκα γαρ ηδη, Μενιππε, πολλα και δεινα παρα των φιλοσοφων ακουουσα, οις ουδεν ετερον εστιν εργον η ταμα πολυπραγμονειν, τις ειμι και πηλικη, και δι ηντινα αιτιαν διχοτομος η αμφικυρτος γιγνομαι. Και οι μεν κατοικεισθαι με φασιν, οι δε κατοπτρου δικην επικρεμασθαι τη θαλαττη, οι δε ο τι αν εκαστος επινοηση τουτο μοι προσαπτουσι....