Φυσει πως συμμαχει τε τω υψει τα σχηματα και παλιν αντισυμμαχειται θαυμαστως υπ' αυτου. Πη δε και πως; Εγω φρασω. Υποπτον εστιν ιδιως το δια σχηματων πανουργειν και προσβαλλον υπονοιαν ενεδρας, επιβουλης, παραλογισμου, και ταυθ' οταν η προς κριτην κυριον ο λογον, μαλιστα δε προς τυραννους, βασιλεας, ηγεμονας εν υπεροχαις αγανεκτει γαρ ευθυς, ει ως παις αφρων υπο τεχνιτου ρητορος σχηματιοις κατασοφιζεται, και εις καταφρονησιν εαυτου λαμβανων τον παραλογισμον ενιοτε μεν αποθηριουται το συνολον, καν επικρατηση δε του θυμου, προς την πειθω των λογων παντως αντιδεανιθεται. Διοπερ και τοτε αριστον δοκει το σχημα, οταν αυτο τουτο διαλανθανη, οτι σχημα εστιν.


La traduzione è visibile ai soli utenti Registrati