Le versioni di greco di Longo Sofista e le traduzioni in italiano

Μια μηλεα τετρυγητο και ουτε καρπον ειχεν ουτε φυλλον· γυμνοι παντες ησαν οι κλαδοι· και εν μηλον επεττετο επ' αυτοις ακροις ακροτατον, μεγα και καλον και των πολλων την ευανθιαν ενικα μονον· εδεισεν ο τρυγων ανελθειν, ημελησε καθελειν ταχα δε και εφυλαττετο το καλον μηλον ερωτικω ποιμενι. Τουτο το μηλον ως ειδεν ο Δαφνις, ωρμα τρυγαν ανελθων και Χλοης κωλυουσης ημελησενη μεν αμεληθεισα, οργισθεισα προς τας αγελας απηλθει Δαφνις δε αναδραμων εξικετο τρυγησαι και κομισαι δωρον Χλοη και λογον τοιονδε ειπεν οργισμενη· “Ω παρθενε, τουτο το μηλον εφυσαν Ωραι καλαι και φυτον καλον εθρεψε πεπαινοντος...

Πολις εστι της Λεσβου Μιτυληνη, μεγαλη και καλη· διειληπται γαρ ευριποις υπεισρεουσης της θαλασσης, και κεκοσμηται γεφυραις ξεστου και λευκου λιθου. Νομισαις ου πολιν οραν αλλα νησον. Ταυτης της πολεως της Μιτυληνης οσον απο σταδιων διακοσιων αγρος ην ανδρος ευδαιμονος, κτημα καλλιστον ορη θηροτροφα, πεδια πυροφορα· γηλοφοι κληματων, νομαι ποιμνιων· και η θαλασσα προσεκλυζεν ηιονι εκτεταμενη ψαμμου μαλθακης. Εν τωδε τω αγρω νεμων αιπολος, Λαμων τουνομα, παιδιον ευρεν υπο μιας των αιγων τρεφομενον. Δρυμος ην και λοχμη βατων και κιττος επιπλανωμενος και ποα μαλθακη, καθ' ης εκειτο το παιδιον....

Ηδη δε ηρος αρχομενου και της μεν χιονος λυομενης, της δε γης γυμνουμενης και της ποας υπανθουσης οι τε αλλοι νομεις ηγον τας αγελας εις νομην και προ των αλλων Χλοη και Δαφνις. Ευθυς ουν δρομος ην επι τας Νυμφας και το αντρον, εντευθεν επι τον Πανα και την πιτυν, ειτα επι την δρυν, υφ' ην καθιζοντες και τας αγελας ενεμον και αλληλους κατεφιλουν. Ανεζητουν και ανθη στεφανουν θελοντες τους θεους· τα δε αρτι ο ζεφυρος τρεφων και ο ηλιος θερμαινων εξηγεν· ομως δε ηυρισκον και ια και ναρκισσους και αναγαλλιδας και οσα ηρος πρωτοφορηματα.

Εαρος ην αρχη και παντα τα ανθη ηκμαζεν, τα μεν εν δρυμοις, τα δ' εν λειμωσι και οσα δρεια εστιν. Βομβος ην ηδη φιλεργων μελισσων, μελος μουσικων ορνιθων, σκιρτηματα ποιμνιων αρτιγεννετων. Αιγες και αμνοι εσκιρτων εν τοις ορεσιν, εβομβουν αι μελισσαι εν τοις λειμωσιν, αι αηδονες κατηδον τας υλας. Τοσαυτης εορτης εν πασιν ουσης, οι νεοι παντα εμιμουντο. Ακουοντες μεν γαρ τας αηδονας αδουσας η δον, βλεποντες δε τους αμνους σκιρτωντας ηλλοντο. Οι μεν νεανιαι λεπτους καλαμους εκ του ελους λαμβανοντες συριγγας εποιουν και μεχρι νυκτος διετελουν συριζοντες, αι δε παρθενοι ανθη λεγουσαι τας χαιτας...

Λυκαινα πεινωσα τους σκυμνους εν τοις πλησιον ορεσιν ανατρεφει, και πολλακις αιγας και οιας εκ των ποιμνιων αρπαζει· δειται γαρ πολλου σιτου εις την των σκυμνων ανατροφην. Οι ποιμενες ουν κατα την λυκαιναν επιβουλας παρασκευαζουσιν ευρειας και βαθειας ταφρους ορυσσουσιν, υπερ των ταφρων ξυλα και κλαδους ανατεινουσιν, ειτα το παν τη γη καλυπτουσιν. Η λυκαινα μεν του κινδυνου αισθανεται και τας επιβουλας εκφευγει, πολλαι δε αιγες και οιες εις τας ταφρους εισπιπτουσι και αποθνησκουσιν. Δαφνις, τραγον διωκων κατα την υλην πλανωμενον, λανθανει εις ταφρον εμπιπτων. Αρχεται ουν κλαιειν και εις βοηθειαν...