Εισιν δε αι μεν εν τοις πραγμασι χαριτες, οιον νυμφαιοι κηποι, υμεναιοι, ερωτες, ολη η Σαπφους ποιησις. Τα γαρ τοιαυτα, καν υπο Ιππωνακτος λεγηται, χαριεντα εστι, και αυτο ιλαρον το πραγμα εξ εαυτου· ουδεις γαρ αν υμεναιον αδοι οργιζομενος ουδε τον Ερωτα Εριννυν ποιησειεν τη ερμηνεια η γιγαντα, ουδε το γελαν κλαιειν. Ωστε η μεν τις εν πραγματι χαρις εστι, τα δε και η λεξις ποιει επιχαριτωτερα, οιον «ως δ' οτε Πανδαρεη κουρη, χλωρηις αηδων, καλον αειδησιν, εαρος νεον ισταμενοιο», ενταυθα γαρ και η αηδων χαριεν ορνιθιον, και το εαρ φυσει χαριεν, πολυ δε επικεκοσμηται τη ερμηνεια, και εστι χαριεστερα τω τε χλωρηις και τω Πανδαρεη κουρη ειπειν επι ορνιθος, απερ του ποιητου ιδια εστι.


La traduzione è visibile ai soli utenti Registrati