Ταυτα τοινυν απανθ', οσα φαινομαι βελτιον των αλλων προορων, ουδ' εις μιαν, ω ανδρες Αθηναιοι, ουτε δεινοτηπ' ουτ αλαζονειαν επανοισω, ουδε προσποιησομαι δι ουδεν αλλο γιγνωσκειν και προαισθανεσθαι πλην δι αν υμιν ειπω, δυο: εν μεν, ω ανδρες Αθηναιοι, δι' ευτυχιαν, ην συμπασης εγω της εν ανθρωποις ουσης δεινοτητος και σοφιας ορω κρατουσαν, ετερον δε οτι προικα τα πραγματα κρινω και λογιζομαι, και ουδεν λημμ' αν ουδεις εχοι προς οις εγω πεπολιτευμαι και λεγω δειξαι προσηρτημενον. Ορθον ουν, ο τι αν ποτ' απ' αυτων, υπαρχη των πραγματων, το συμφερον φαινεται μοι. Οταν δ'επι θατερα, ωσπερ εις τρυτανην, αργυριον προσενεγκης, οιχεται φερον και καθειλκυκε τον λογισμον εφ' αυτο, και ουκ αν ετ' ορθως ουδ' υγιως ο τουτο ποιησας περι ουδενος λογισαιτο.


La traduzione è visibile ai soli utenti Registrati