Δευτερον δε, οραν οπως μη προαξομεθα, ω ανδρες Αθηναιοι, τους συνεληλυθοτας τουτους και φασκοντας Αμφικτυονας νυν ειναι εις αναγκην και προφασιν κοινου πολεμου προς υμας. Εγω γαρ ει γενοιθ' ημιν προς Φιλιππον παλιν πολεμος δι ' Αμφιπολιν η τι τοιουτον εγκλημα ιδιον, ου μη μετεχουσι Θετταλοι μηδ' Αργειοι μηδε Θηβαιοι, ουκ αν ημιν οιομαι τουτων ουδενα πολεμησαι, και παντων ηκιστα - και μοι μη τορυβηση μηδεις πριν ακουσαι - Θεβαιους, ουχ ως ηδεως εχουσιν ημιν, ουδ' ως ουκ αν χαριζοιντο Φιλιππω, αλλ' ισασιν ακριβως, ει και πανυ φησιν τις αυτους αναισθητους ειναι, οτι, ει γενησεται πολεμος προς υμας αυτοις, τα μεν κακα πανθ' εξουσιν αυτοι, τοις δ' αγαθοις εφεδρευων ετερος καθεδειται. Ουκουν προοιντ' αν αυτους εις τουτο, μη κοινης της αρχης και της αιτιας ουσης του πολεμου. Ουδε γ' ει παλιν προς τους Θηβαιους πολεμησαιμεν δι ' Ωρωπον η τι των ιδιων, ουδεν αν ημας παθειν ηγουμαι: και γαρ ημιν κακεινοις τους βοηθουντας αν οιμαι, ει τις εμβαλοι, βοηθειν, ου συνεπιστρατευσειν ουδετεροις. Και γαρ αι συμμαχιαι τουτον εχουσι τον τροπον, ων και φροντισειεν αν τις, και το πραγμα φυσει τοιουτον εστιν: ουκ ακρι της ισης εκαστος εστιν ευνους ουθ' ημιν ουτε Θηβαιοις σως τ' ειναι και κρατειν των αλλων, αλλα σως μεν ειναι παντες αν βουλοιντο ενεχ' αυτων, κρατησαντας δε τους ετερους δεσποτας υπαρχειν αυτων ουδε εις. Τι ουν ηγρυμαι φοβερον και τι φυλαξασθαι δειν ημας; μη κοινην προφασιν και κοινον εγκλημα ο μελλων πολεμος προς απαντας λαβη.


La traduzione è visibile ai soli utenti Registrati