Κουρην δ'ου γαμεω Αγαμεμνονος Ατρειδαο, ουδ' ει χρυσειη Αφροδιτη καλλος εριζοι εργα δ' Αθηναιη γλαυκωττιδι ισοφαριζοι: ουδε μιν ως γαμεω: ο δ' Αχαιων αλλον ελεσθω, ος τις οι τ' επεοικε και ος βασιλευτερος εστιν. Ην γαρ δη με σαωσι θεοι και οικαδ' ικωμαι, Πηλευς θην μοι επειτα γυναικα γε μασσεται αυτος. Πολλαι Αχαιιδες εισιν αν' Ελλαδατε Φθιην τε κουραι αριστηων, οι τε πτολιεθρα ρυονται, ταωνην κ' εθελωμι φιλην ποιησομ' ακοιτιν. Ενθα δε μοι μολα πολλον επεσσυτο θυμος γημαντα μνηστην αλοχον εικυιαν ακοιτιν κτημασι τερπεσθαι τα γερων εκτησατο Πηλευς: ου γαρ εμοι ψυχης ανταξιον ουδ' οσα φασιν Ιλιον εκτησθαι ευ ναιομενον πτολιεθρον το πριν επ' ειρηνης, πριν ελθειν υιας Αχαιων, ουδ' οσα Λαινος ουδος αφητορος εντος εεργει Φοιβου Απολλωνος Πυθοι ενι πετρηεσση. Ληιστοι μεν γαρ τε βοες και ιφια μηλα, κτητοι δε τριποδες τε και ιππων ξανθα καρηνα, ανδρος δε ψυχη παλιν ελθειν ουτε λειστη ουθ' ελετη, επει αρ κεν αμειψεται ερκος οδοντων. Μητηρ γαρ τε με φησι θεα Θετις αργυροπεζα διχθαδιας κηρας φερεμεν θανατοιο τελοσδε. Ει μεν κ' αυθι μενων Τρωων πολιν αμφιμαχωμαι, ωλετο μεν μοι νοστος, αταρ κλεος αφθιτον εσται• ει δε κεν οικαδ' ικωμι φιλην ες πατριδα γαιαν, ωλετο μοι κλεος εσθλον, επι δηρον δε μοιαιων εσσεται, ουδε κε μ' ωκα τελος θανατοιο κιχειη. Και δ' αν τοις αλλοισιν εγω παραμυθησαιμην οικαδ' αποπλειειν, επει ουκετι δηετε τεκμωρ Ιλιου αιπεινης• μαλαγαρεθεν ευρυοπα Ζευς χειρα εην υπερεσχε, τεθαρσηκασι δε λαοι».


La traduzione è visibile ai soli utenti Registrati