«Ταυτην τοινυν», ην δ' εγω, «την εικονα, ω φιλε Γλαυκων, προσαπτεον απασαν τοις εμπροσθεν λεγομενοις, την μεν δι οψεως φαινομενην εδραν τη του δεσμωτηριου οικησει αφομοιουντα, το δε του πυρος εν αυτη φως τη του ηλιου δυναμει· την δε ανω αναβασιν και θεαν των ανω την εις τον νοητον τοπον της ψυχης ανοδον τιθεις ουχ αμαρτηση της γεμης ελπιδος, επειδη ταυτης επιθυμεις ακουειν. Θεος δε που οιδεν ει αληθης ουσα τυγχανει. Τα δ' ουν εμοι φαινομενα ουτω φαινεται, εν τω γνωστω τελευταια η του αγαθου ιδεα και μογις ορασθαι, οφθεισα δε συλλογιστεα ειναι ως αρα πασι παντων αυτη ορθων τε και καλων αιτια, εν τε ορατω φως και τον τουτου κυριον τεκουσα, εν τε νοητω αυτη κυρια αληθειαν και νουν παρασχομενη, και οτι δει ταυτην ιδειν τον μελλοντα εμφρονως πραξειν η ιδια η δημοσια».


La traduzione è visibile ai soli utenti Registrati