Carmide, zio di Platone, era famoso per la sua bellezza e per il fatto di non partecipare alla vita politica. Un qualunquista? No, un convinto antidemocratico (parteciperà infatti al colpo di Stato dei Trenta Tiranni). Socrate, che lo ha capito bene, ironizza qui sulla sua presunta pigrizia.

Χαρμιδην δε τον Γλαυκωνος ορων αξιολογον μεν ανδρα οντα και πολλω δυνατωτερον των τα πολιτικα τοτε πραττοντων, οκνουντα δε προσιεναι τω δημω και των της πολεως πραγματων επιμελεισθαι, «Ειπε μοι,» εφη, «ω Χαρμιδη· ει τις ικανος ων τους στεφανιτας αγωνας νικαν και δια τουτο αυτος τε τιμασθαι και την πατριδα εν τη Ελλαδι ευδοκιμωτεραν ποιειν μη θελοι αγωνιζεσθαι, ποιον τινα τουτον νομιζοις αν τον ανδρα ειναι;» «Δηλον οτι», εφη, «μαλακον τε και δειλον». «Ει δε τις», εφη, «δυνατος ων των της πολεως πραγματων επιμελομενος την τε πολιν αυξειν και αυτος δια τουτο τιμασθαι, οκνοιη δη τουτο πραττειν, ουκ αν εικοτως δειλος νομιζοιτο»; «Ισως», εφη· «αταρ προς τι με ταυτ' ερωτας»; «Οτι», εφη, «οιμαι σε δυνατον οντα οκνειν επιμελεισθαι, και ταυτα ων αναγκη σοι μετεχειν πολιτη γε οντι».


La traduzione è visibile ai soli utenti Registrati