Εστι δε η αναισθησια, ως ορω ειπειν, βραδυτης ψυχης εν λογοις και πραξεσιν, ο δε αναισθητος τοιουτος τις, οιος λογισαμενος ταις ψηφοις και κεφαλαιον ποιησας ερωταν τον παρακαθημενον: Τι γινεται, και δικην φευγων και ταυτην εισιεναι μελλων επιλαθομενος εις αγρον πορευεσθαι. Και θεωρων εν τω θεατρω μονος καταλειπεσθαι καθευδων. Και πολλα φαγων και της νυκτος επι θακου ανισταμενος αποπλανωμενος υπο κυνος της του γειτονος δηχθηναι. Και λαβων τι και αποθεις αυτος, τουτο ζητειν και μη δυνασθαι ευρειν. Και απαγγελλοντος αυτω, οτι τετελευτηκε τις αυτου των φιλων, ινα παραγενηται, σκυθρωπασας, και δακρυσας ειπειν: Αγαθη τυχη. Και χειμωνος οντος μαχεσθαι τω παιδι, οτι σικυους ουκ ηγορασεν. Και εν αγρω αυτος φακην εψων δις ολας εις την χυτραν εμβαλων αβρωτον ποιησαι. Και λεγοντος τινος: Ποσους οιει κατα τας Ιερας πυλας εξενηνεχθαι νεκρους προς τουτον ειπειν: Οσοι εμοι και σοι γενοιντο.


La traduzione è visibile ai soli utenti Registrati